Rdest ptasi
Rdest ptasi (Polygonum aviculare)
Rdest ptasi jest często spotykany w polskim krajobrazie jako pospolity chwast, jest rośliną o wyjątkowej odporności. Jego nazwa bywa myląca – choć rośnie na ugorach i polach, to także doskonale radzi sobie w miejskich warunkach, na poboczach dróg i na podwórkach. Ta jednoroczna roślina potrafi przetrwać w najtrudniejszych warunkach, co czyni ją sporym wyzwaniem dla rolników.
Rdest ptasi – charakterystyka ogólna
- Nazwa łacińska: Polygonum aviculare
- Rodzina botaniczna: rdestowate (Polygonaceae)
- Forma: chwast jednoroczny, jary.
Występowanie i wymagania siedliskowe rdestu ptasiego
Rdest ptasi rośnie na wszystkich typach gleb, szczególnie na tych o zbyt zbitej, ugniecionej strukturze. Jest bardzo odporny na deptanie.
Jak rozpoznać rdest ptasi?
- Siewka: liścienie bardzo wąskie, niemal igiełkowate.
- Liście: małe, zmienne w kształcie – od eliptycznych na głównym pędzie do wąsko lancetowatych na pędach bocznych. Mają niebieskawozieloną barwę. U nasady liścia znajduje się srebrzystobiała, postrzępiona gatka.
- Łodyga: silnie rozgałęziona od samej podstawy, płożąca się po ziemi, tworząca gęste, przylegające do podłoża maty. Jest twarda, elastyczna i bardzo odporna na deptanie.
- Kwiaty: bardzo niepozorne, małe, zielonkawobiałe z różowym brzegiem. Wyrastają w pęczkach po 2–5 sztuk w kątach liści.
- Owoc: drobny, trójkanciasty, matowy, brązowy orzeszek.
Szkodliwość rdestu ptasiego w uprawach
Rdest ptasi jest uciążliwy głównie w zbożach jarych i roślinach okopowych. Jego główna szkodliwość polega na tworzeniu gęstych, trudnych do przeniknięcia darni, które utrudniają wzrost roślin uprawnych i obsychanie gleby.
Zwalczanie rdestu ptasiego
- Metody agrotechniczne: kluczowe jest dbanie o prawidłową strukturę gleby (napowietrzenie, unikanie ugniatania).
- Metody chemiczne: zwalczanie chemiczne rdestu ptasiego bywa trudne, ponieważ chwast ten jest naturalnie odporny na niektóre grupy herbicydów.
