Rumian polny
Rumian Polny (Anthemis arvensis)
Rumian polny jest chwastem blisko spokrewnionym z maruną, jednak mniej powszechnym i o nieco innych wymaganiach siedliskowych. Jego kluczową cechą rozpoznawczą jest silny, charakterystyczny zapach.
Charakterystyka ogólna rumianu polnego
- Nazwa łacińska: Anthemis arvensis
- Rodzina botaniczna: astrowate (Asteraceae)
- Forma: chwast jednoroczny, jary, dobrze zimujący, czasem ozima (wymaga jaryzacji).
Występowanie i wymagania siedliskowe rumianu polnego
Rumian polny preferuje gleby lżejsze, piaszczyste, często ubogie w wapń i o kwaśnym odczynie. Jest mniej wymagający pod względem zasobności w składniki pokarmowe niż maruna bezwonna.
Jak rozpoznać rumian polny?
- Liście: podobnie jak u maruny nadmorskiej, są pierzastosieczne, ale odcinki liści są nieco szersze, krótsze i zakończone małym kolcem. Po roztarciu wydzielają silny, aromatyczny zapach.
- Kwiaty: koszyczki kwiatowe podobne do maruny. Kluczową różnicą jest dno kwiatowe – jest pełne i stożkowate (u maruny puste i półkuliste) oraz otoczone plewinkami (łuseczkami).
- Owoc: czworokanciasta, żeberkowana niełupka.
Szkodliwość rumianu polnego w uprawach
Rumian polny w uprawach jest konkurencyjny głównie w zbożach jarych i roślinach okopowych (ziemniaki, buraki). Jego szkodliwość jest mniejsza niż maruny ze względu na rzadsze występowanie i mniejszy potencjał produkcyjny nasion. Mimo to, nie należy go lekceważyć, gdyż wciąż konkuruje z rośliną uprawną o wodę i składniki pokarmowe.
Zwalczanie rumianu polnego
- Metody agrotechniczne: wapnowanie gleb w celu podniesienia pH znacząco ogranicza jego występowanie. Uprawa mechaniczna jest skuteczna w niszczeniu siewek i młodych roślin.
- Metody chemiczne: jest wrażliwy na te same grupy herbicydów co maruna bezwonna. Ze względu na mniejszą presję, jego kontrola jest zazwyczaj łatwiejsza.
